Τα τελευταία χρόνια παρόλο την άμεση πρόσβαση του κόσμου στα πάντα σχεδόν. Με την βοήθεια της τεχνολογίας οι άνθρωποι αντί να ανοίγουν τους ορίζοντες των εμπειριών τους και να δημιουργούν γνωριμίες επιλέγουν να παραμελούν τις ανθρώπινες σχέσεις.
Η ανάγκη για συνύπαρξη είναι υπαρκτή πάντοτε. Αλλά η αμεσότητα και η προβολή, ίσως κάποιες φορές υπερβολική, δεν αφήνει περιθώρια για την αναζήτησή του αγνώστου. Η ομορφιά του γυναικείου φύλου που είναι το μυστήριο τους και η απρόβλεπτη συμπεριφορά τους έχουν αντικατασταθεί από ένα μεγάλο στήθος, μια φάτσα σοβατισμένη και αλλά μέρη του σώματος.
Δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή που κυριαρχεί η πιο μεταδοτική ασθένεια όλων. Ο φόβος. Ο φόβος για την οικογένεια μας, τους γύρω μας , ο φόβος για την απόρριψη. Θελουμε να είμαστε τέλειοι. Αλλά επειδή δεν μπορούμε να είμαστε τέλειοι απογοητευόμαστε και κλείνουμε την πόρτα σε κάθε το μέτριο.
Η εποχή που όλοι μπορούσαν να συνυπάρξουν τελείωσε. Μόνο όσοι αποδέχονται την μετριότητα τους η την τελειότητα τους παίρνουν και το ανάλογο. Αλλιώς μένουν μόνοι τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την κατάθλιψη. Η κατάθλιψη δεν πηγάζει από την μοναξιά η την απόρριψη μόνο. Μπορεί να είσαι μόνος σου με κάποιον άλλον.
Η κατάθλιψη τρέφεται από την τελειότητα. Ο χαμένος άνθρωπος έχει χάσει από τον νικητή. Είτε γιατί αυτοκτόνησε είτε γιατί κάποιος άλλος ήταν καλύτερος. Σίγουρα όμως δεν έχασε από τον ηττημένο. Η ζωή δεν μας τραβάει προς τα κάτω αλλά μας ρίχνει κάτω κάθε φορά που πάνε να ανέβουμε όπως ακριβώς κάνει και το κύμα στην θάλασσα.
προηγούμενο άρθρο